Arie was eergisteren bij ons om de laatste hand te leggen aan de houten vloer. Ik mocht hem helpen door de planken omhoog te sjouwen, houtlijm aan te brengen op de “veer” en de ingekorte plinten van de keuken weer op hun plaats terug te zetten. Om één uur gingen we vóór het huis op het terras een broodje eten. Arie twee kroketten/witbrood en ik mijn gebruikelijke tosti/pindasaus. De borden waren nét uitgeserveerd toen zich een jonge vrouw voegde bij de twee dames die aan een tafeltje achter ons zaten. Ze had een wat zeurige, treurige blik in haar fletse ogen. Op de vraag hoe het nu met haar ging begon ze aan een onmogelijk te negeren antwoord dat zéker twintig minuten zou gaan duren. Wij begonnen ons licht te ergeren toen ze begon over het laatste bezoek aan de vroedvrouw en vervolgens een verslag van het onderzoek van de gynaecoloog. Ze gaf met haar harde stemgeluid een nauwgezette opsomming van de klachten wat de smaak van Arie’s kroketten niet ten goede kwam. Wij begonnen ons wat meer te ergeren en zagen de echo’s, eendenbek en stijgbeugels bij iedere hap duidelijker voor ons. Het ging nu over de laatste foto, vorige week gemaakt, waarop het kindje leek te zwaaien. De stem werd verdrietig, maar zeker niet zachter. Arie maakte aanstalten zich om te draaien om te vragen of het wat zachter kon omdat het verhaal zijn eetlust bedierf. Ik legde snel mijn hand op zijn arm en zei zachtjes: “Stil maar Arie, ik ben bang dat het verhaal slecht afloopt…”

Het had geleken alsof de kleine Bert afscheid nam op die foto. ’s Nachts waren pijnlijke op weeën lijkende krampen begonnen en om vier uur ’s morgens werd de vroedvrouw uit bed gebeld. De rit naar het ziekenhuis was verschrikkelijk en terplekke aangekomen bleek de ongeboren baby te zijn overleden. Ik slikte mijn laatste hap tosti-pinda moeizaam weg en zette mij schrap voor het trieste vervolg over de dramatische bevalling, het afscheid van het broertje en de low-budget begrafenis in kleine kring op eigen kosten. De begrafenisverzekering hielp niet mee en een crematie inclusief het dagelijkse snij-afval van het ziekenhuis had haar niet aantrekkelijk geleken. Inmiddels had ook Arie zijn bordje leeg en we keken elkaar zwijgend aan. De dag na de begrafenis was ze nog geopereerd aan een blindedarmontsteking, maar dat verhaal hebben we niet afgewacht. De lunch was ook slecht bevallen en de vloer moest af. Het leven gaat door mensen! dicktipt: reageer niet te snel.

Follow