Alhoewel wij aan beide kanten buren hebben, spreken wij ze zelden. We groeten joviaal en welgemeend, maar daar blijft het dan ook bij. Desalniettemin voelen wij ons nauwelijks geïsoleerd. De kans dat wij pas tien dagen na ons, al dan niet gewelddadig, overlijden dood gevonden worden is relatief klein. Er loopt nog wel eens iemand binnen. En, nu ik er over nadenk… Wat dan nog? Uiteindelijk worden we wel gemist en gevonden ooit.

Even een smerig praatje tussendoor. Achter op onze parkeerplaats staat een aantal containers, waaronder die van ons. De andere zijn van de gezellige restaurants naast- en onder ons. In deze zwoele, warme nazomerdagen zijn vliegen dól op onze containers. Als je er in de buurt komt zou je zweren dat er een sprake is geweest van een ernstige afrekening- of ander delict met dodelijke afloop.

Excuses, ik laat mij weer even meeslepen. Niets van dat alles. Wat ik probeer uit te leggen is, dat wij een minimum aan sociale controle genieten van onze buren gelukkig. Een paar keer per jaar echter worden wij opgeschrikt door een heftig geluid, als van een vuurspuwende draak. We kijken naar rechts, naar links, vooruit en tenslotte omhoog.

Kennelijk gaan geluidsgolven onbelemmerd ver naar boven, waardoor de passagiers in de kleurrijke heteluchtballon ons woordelijk konden verstaan. Gelukkig was er toen nét even geen onvertogen woord bij, maar dat had natuurlijk even-zo-vrolijk best anders gekund. Wij zijn ook maar menschen immers. Als altijd had ik een glas wijn in mijn hand en proostte ruimdenkend met mijn nieuwe vluchtige bovenburen. Ze keken vanuit hun mandje op ons neer en kennelijk hadden zij ook wat wijn aan boord. Ze zongen ons hard maar niet onverdienstelijk de Peter Koelewijn klassieker toe. Ik vind het altijd een vrolijk gezicht, die ballonvaarders. Ik heb kleinzoon Max beloofd dat we dat binnen afzienbare tijd een keer gaan doen samen. Daarvoor kom ik graag even van dat dak af.    dicktipt: Niks mis met wat hete lucht.

Follow