Valsebas®
In de hoek!
Al eerder klaagde Valsebas® steen en been over betutteling in het algemeen en die tijdens concerten in het bijzonder. Behoudende krachten binnen onze COV houden krampachtig vast aan oude gewoonten en tradities. Als ware Talibanleiders in strak zwarte pakken steken zij hun bezwerende, belerende vinger op naar hen die hun oude waarden dreigen te verkwanselen.
Valsebas® doet al zo zijn best om in het gelid te lopen. Zijn boek is zwartgekaft, zijn sokken allebei even zwart en zijn strik onberispelijk grijs. Hij laat zich gedwee op zijn plaats zetten om in plechtige vaste volgorde op te komen voor het concert. Op het puntje van zijn stoel, klaar om op de geringste aanwijzing van de dienstdoende dirigent te gaan staan of zitten. Graag had hij nóg een glas wijn genuttigd bij de Blokzijlse maaltijd, maar hij beperkte zich tot een enkel glas teneinde ook zijn gezicht tot het einde toe in de plooi te kunnen houden. Het was hem niet zwaar gevallen; Wie Brahms zingt raakt getrösted en kan best wat Leid tragen. Er zit voldoende Freude in, ewige Freude zelfs!
Valsebas® genoot tot aan het einde en bij de staande ovatie aan orkest en solisten kon hij het niet laten om zachtjes mee te applaudisseren. Vooral voor de sopraan vanzelfsprekend, al ging hij niet zover als sommige orkestleden die, omdat ze hun handen vol instrument hadden, met hun zwarte schoenen op de houten kerkvloer roffelden. Het was indrukwekkend!
Valsebas® zag eerlijk gezegd al wat op tegen die maandagrepetitie tussen beide concerten in. Zeker niet overbodig, maar een wat kale dorre denneboom tussen twee rijk versierde Kerstbomen in. De Wohnungen waren gelukkig opnieuw lieblich en Schmerz und Seufzen moesten weer ver weg. Plotseling, vlak voor de pauze, zag ik hoe bovenmeester Veer een paar regels op een klein stukje papier schreef en dit omzichtig in handen duwde van Leo, die vlak vóór Valsebas® zat, zoals het een voorzitter betaamt. Leo las, knikte en legde het vlugschrift op zijn trouwe blauwe tas. Het briefje deed denken aan lang vervlogen schooljaren waar bovenmeesters er fel op gebrand waren zulke stiekeme briefjes te onderscheppen om vervolgens de afzender tot zijn schande langdurig naar een hoek van de klas te verwijzen. Valsebas® kon de nieuwsgierigheid niet bedwingen en aan het einde van de repetitie griste hij het papiertje ongezien weg en stak het in zijn valse zak.
In de Grote Kerk viel het applaus na het concert wat tegen. Het duurde lang voor het begon en een enthousiaste ovatie is het helaas nooit geworden. Mochten de orkestleden gestampt hebben met hun voeten, dan was dit door de kille stenen vloer niet te horen. Het lag niet aan de solisten of aan de dirigent. De sopraan had gezongen als een nachtegaal. Ook orkest en koor waren zeker niet minder dan de week ervoor. Zal ik het “verklappen”? Het kwam door het briefje van Cees Veer, waarvan de tekst luidde:
“Wat vindt het bestuur eigenlijk van mee-applaudiserende koorleden?”
Valsebas®
december 2010.
COMMENT_HEADER: Posted by Hans 07 Mar, 2011 14:52:37COMMENT: Valsebas, ik kan niet wachten op de januari 2011 editie!